Ένα ποίημα σαν σήμερα από το «∞ : αποκατάσταση» του Βασίλη Αμανατίδη

Διαβάζοντας ξανά το τελευταίο βιβλίο ποίησης του ποιητή, μεταφραστή, πεζογράφου, performer και συνεργάτη του ΙΑΝΟΥ Βασίλη Αμανατίδη, «∞ : αποκατάσταση» (Εκδ. Νεφέλη), αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας ένα ποίημα που έχει γραφτεί σαν και σήμερα το 2020 και μας συγκίνησε!

 

Τα βιβλία του Βασίλη Αμανατίδη, είναι υβριδικές αυτομυθοπλασίες για τις μεταμφιέσεις και τις μεταμορφώσεις του εαυτού μέσα στον χρόνο. Στην «∞ : αποκατάσταση» το εγώ υποχωρεί και, πάνω απ’ το χείλος του τέλους, μας επιτρέπεται να παρακολουθήσουμε εκείνο που μένει: τη ζωή ολόλαμπρη παρ’ όλη την απώλεια με, παρόλο τον σπαραγμό, μια δοξαστική αίσθηση γιορτής, σχεδόν νίκης.

 

53+4 ποιήματα όπου αναδύεται κυρίαρχη η δύναμη και η δημιουργική ικανότητα του νου να υπερνικά τη βάναυση πραγματικότητα αλλά και της γλώσσας –και μετωνυμικά της ποίησης– να μεταμορφώνεται και να μας μεταμορφώνει, συνενώνοντάς μας πέρα από το γενετήσιο τραύμα, τη φθορά, τον θάνατο.

Ο Βασίλης Αμανατίδης διδάσκει και στα Σεμινάρια του ΙΑΝΟΥ Δημιουργικής Γραφής «Το σύμπαν της ποίησης (Ποίηση Α)» και «Ποίηση Β: Ξετυλίγοντας το σύμπαν του εαυτού μας»,

 

Το ποίημα: <26.10.2020>

«μια ώρα πίσω;

δεν κατάλαβα

ότι βραδιάζει νωρίτερα

νωρίτερα αργότερα

τι έχω να κάνω όχι

τι να το κάνω

το ρολόι

μόνο νερά

νερά να μου φέρνετε

νερά και μια σοκολάτα

... τι πενήντα, νεαρός

είκοσι χρονώ ψηλός

μελαχρινός εκπάγλου

καλλονής χοροδιδάσκαλος

τον συμπαθούν του κτηρίου

οι ταξιθέτριες όλες

και έχει πάνω από το στόμα του

πολύ μικρό

ένα μουστακάκι

...ε τι μου βρήκε και μου λέει

είστε όμορφη είστε η

προσωποποιημένη ευγένεια

κωνσταντινίδης

δεν με πιέζει όταν το πόδι μου πονά

τούτο δε βοηθά

τη βελτίωσή μου μα βοηθά εμένα

τι να του πω λυπηθείτε με ή μη με λυπάστε;

τι θα βοηθήσετε του λέω

εμένα ή τη βελτίωσή μου

δεν είμαστε το ίδιο μα

προς το παρόν ευχαριστώ

που προσάπτετε ευγένεια

σε αυτό το ασχημόμουτρό μου

...και εσύ παιδί μου

πουαρώ

με έπιασες συγγνώμη

σου είπα ψέμα μεγάλο εχθές

ομολογώ

όχι όχι δεν περπάτησα

δεν έκανα βήμα

τα ούτε βήμα

πονώ και σταματώ

συγγνώμη»

 

(ή τι μου λέει τέλη του τρίτου μήνα

σε λίγο θα ανακοινώσω παράταση παραμονής

ήδη πιασμένος στο δόκανο των λόγων της

«σε αγαπώ απεριόριστα» και «με σκοτώνεις» )

 

Πηγή: ΕΔΩ