«Τσίχλες Νικοτίνης» του Απόστολου Σφέτσα | IANOS
Το διήγημα «Τσίχλες Νικοτίνης», του Απόστολου Σφέτσα.
Μαθητής της Αμάντας Μιχαλοπούλου στο σεμινάριό της Μυθιστόρημα: Οδηγίες Χρήσης.
Γέμισε με καυτό τσάι το τενεκεδένιο παγούρι. Έβαλε το σακουλάκι με τις σταφίδες στην δεξιά πλαινή τσέπη. Σήκωσε το κολάρο από το μπουφάν, φόρεσε σκουφί και γάντια. Πριν χτυπήσει την πόρτα του αξιωματικού υπηρεσίας έχωσε στο στόμα μια τσιχλα νικοτίνης.
«Κύριε Κακάνη, βγαίνω».
«Στις τρεις δε πιάνεις, στρατιώτη;»
«Να αλλάξω τον Στεργίου. Θα’χει παγώσει ολόκληρος».
«Καλό νούμερο».
Ο Καπνιάς ροχάλιζε στην γωνία. Τον σκούντηξε ελαφρά στον ώμο.
«Ρε Machine, άνοιξε το κοτέτσι να φεύγω» του είπε.
Ο θαλαμοφύλακας πετάχτηκε πάνω, άνοιξε τον οπλοβαστό και σωριάστηκε πάλι στην καρέκλα.
Έβαλε το G3 στον ώμο, υπέγραψε στο βιβλίο εισόδου-εξόδου και βγήκε.
Δάκρυσαν τα μάτια του από το κρύο. Πιάστηκε από το κάγκελο και κατέβηκε προσεχτικά τις σκάλες. Το χιόνι έφτανε μέχρι το γόνατο. Άρχισε να μετράει από μέσα του με κατεβασμένο κεφάλι. Λόχος -σκοπιά 875 βήματα. Κάθε τόσο μάζευε το σάλιο του και έφτυνε κάτω. Δεν μπορούσε να δει στο σκοτάδι αλλά ήτανε σίγουρος ότι άφηνε πίσω του μικρές πράσινες τρύπες σαν πύον. Τι απαίσια γεύση. Τα τσιρώτα όμως δεν τα άντεχε.
Στο υπόστεγο με τα Στάγιερ σταμάτησε. Υπέγραψε στο τετράδιο ελέγχου που ήτανε δεμένο στην κολώνα της ΔΕΗ και συνέχισε το δρόμο του.
Μια μαύρη σκιά, σαν σκιάχτρο, εμφανίστηκε στην κορυφή του λόφου. Ο Στεργίου. Στριφογύριζε νευρικά γύρω από το φυλάκιο λες και τον είχανε δέσει με λουρί. Όταν τον είδε να ανηφορίζει το μοναδικό φωτισμενο κομμάτι του στρατοπέδου κάρφωσε το βλέμμα πάνω του. Την Μόνικα Μπελούτσι να’βλεπε δε θα έκανε τέτοια χαρά.
«Ήρθες ρε προφέσορα!» του φώναξε και του έδωσε τον ασύρματο. «Είσαι αδερφός ρε Τρίκαλο».
«Καλή ξεκούραση».
Κοίταξε κάτω το μωσαικό των σβησμένων τσιγάρων.
Έβγαλε την τσίχλα από το στόμα και την κόλλησε μέσα στο άδειο πακέτο από τα Marlboro. Εφτά μ’αυτήν.
Όλο το βράδυ η παγωμένη ανάσα του ανέβαινε και χανόταν στον σκοτεινό ουρανό.
Λες και κάπνιζε.
Πηγή: Ο Αναγνώστης