Ένα κερασμένο ποτό

Στην τέταρτη βότκα μένω με το αμάνικο μου. Και ας χιονίζει έξω. Λικνίζομαι στο ρυθμό της τζαζ μουσικής. Δίπλα μου στο μπαρ κάθονται τα ίδια πρόσωπα. Κοινόχρηστοι φίλοι. Μιλούμε όλοι μεταξύ μας και τα χνότα που μυρίζουν αλκοόλ ενώνονται με την μυρωδιά του ταμπάκου. Τόσα χρόνια έχουμε ψιθυρίσει σχεδόν ανάλαφρα ο ένας στον άλλο τις μύχιες σκέψεις μας και ανταλλάξαμε τα ψυχογραφήματά μας. Τα ένοχα μυστικά μάς ένωσαν σαν αδελφότητα και πνίξαμε σε σφηνάκια όλες μας τις συμβάσεις. Γκέι, στρέιτ, χασικλήδες, συγγραφείς, μουσικοί, δικηγόροι, ντελιβεράδες. Πηγαίνουμε εκεί κουρασμένοι, εμείς οι αμαρτωλοί, και κάνουμε τις μάσκες που φοράμε όλη τη μέρα τασάκια για τα αποτσίγαρά μας.

Ζητώ να παίξουν ένα τραγούδι της Εντίθ Πιάφ. Εκείνος ο τύπος που ήρθε για πρώτη φορά, μου χαμογελάει. «Το ποτό που έρχεται είναι κερασμένο από αυτόν» μου λέει ο Ιάσωνας πίσω από το μπαρ. Σκέφτομαι ότι το φλερτ δε θα χάσει ποτέ τους άγραφους νόμους του. Του χαμογελάω και πλησιάζει, μου χαμογελάει και στο χαμόγελό του βλέπω την αυτοπεποίθηση της τελειότητας. Κάθεται δίπλα μου και μου μιλάει στο αφτί. Με αγγίζει και, αν και είμαι μεθυσμένη, αισθάνομαι την απληστία του. Ψάχνω με τα μάτια μου τα δικά του προσπαθώντας να διεισδύσω στις σκέψεις του, μα κυρίως για να τον σαγηνέψω. Αποφεύγει το βλέμμα μου και εγώ τον κοιτάζω επίμονα σαν να είναι το θήραμά μου. Μπορεί να είναι συνεσταλμένος ή να λέει ψέματα σε εμένα ή στον ίδιο ή απλά να επιζητά μόνο το άγγιγμα μιας ανθρώπινης σάρκας. Μου αρκεί;

Πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το στόμα του, που ανοιγοκλείνει μιλώντας, σαν μια μηχανή κονιορτοποίησης αληθινών σκέψεων. Κάποτε με κοιτάζει και με ξεντύνει με τα μάτια του και προσπαθεί να με φιλήσει. Αποτραβιέμαι γιατί το άβατο του σώματος μου είναι τα χείλη μου. Μήπως τελικά είμαι εγώ το θήραμα του;

Αδειάζω το ποτό μου μέσα στο ποτήρι του. Φεύγει αναψοκοκκινισμένος. Ακούω το «nothing else matters» και παίρνω ένα ακόμη ποτό. Σε αυτό το μπαρ αισθάνομαι τίμια.

Κοντά στην αρχή

Την ημέρα που άνοιξα για πρώτη φορά το προφίλ της Λίζας, εκείνη γινόταν είκοσι δύο χρονών. Ήταν 21 Ιουνίου του 2057. Οι περισσότεροι, βέβαια, ίσως δεν θέλετε να θυμάστε τη συγκεκριμένη ημέρα. Αντιθέτως, εγώ αυτή τη μέρα την έχω ανάγκη. Για να κρατάω τη μνήμη μου ζωντανή.

Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε. Θυμάμαι, μόλις είχα τελειώσει τη δεύτερη εκπαίδευσή μου και ήταν η πρώτη μου μέρα στην «πραγματική» δουλειά. Εκείνη την εποχή η πλατφόρμα είχε ήδη αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Ο ένας μετά τον άλλο, νέοι ηλικίας μεταξύ δεκαοκτώ και τριάντα εγγράφονταν σαν τρελοί. Σίγουρα όμως, ό,τι ζούσαμε τότε δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια. Εγώ ήμουν –ομολογουμένως– από τους λίγους με τις συγκεκριμένες σπουδές και προϋπηρεσία. Επιπλέον, είχα τέτοιο ενθουσιασμό με το εγχείρημα, που η πλατφόρμα είχε γίνει πλέον –κυριολεκτικά και μεταφορικά– η βάση της ύπαρξής μου. Έτσι, όταν αποφασίστηκε να μου ανατεθούν απευθείας εκατό ψηφιακά προφίλ, μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό –και απολύτως επιτακτικό– να αφοσιωθώ σε αυτό. Ψυχή τε και σώματι.

Προφανώς κάποιος τόσο άπειρος δεν διανοείται πλέον να αναλάβει έναν τέτοιο αριθμό προφίλ, όσες περγαμηνές, στήριξη ή ενθουσιασμό κι αν έχει. Άλλωστε απαγορεύεται πια.

Εκείνη την πρώτη μέρα, λοιπόν, ο τρόπος προσέγγισής μου ήταν αρκετά άτσαλος. Θυμάμαι, άνοιγα τα αρχεία με τα προφίλ το ένα μετά το άλλο, προσπερνώντας φωτογραφίες και ονόματα. Το όνομά της -Ελισάβετ (Λίζα) Ελευθερίου- δεν μου ήταν, φυσικά, άγνωστο. Όμως, ακόμα δεν είχα κάνει την προφανή σύνδεση στο μυαλό μου. Ούτε βέβαια και κανείς μου το επεσήμανε. Έτσι, ακόμα δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε στο προφίλ της. Ίσως βλέποντας την ημερομηνία των γενεθλίων της ενθουσιάστηκα τόσο που συνέπιπτε με την ημέρα, που έμεινα να το μελετάω για ώρες.

Ερεύνησα το προφίλ της σχολαστικά, επειδή ήταν η δουλειά μου να το κάνω. Ή τουλάχιστον, έτσι πίστευα τότε. Περιλάμβανε τα ονόματα των γονιών της, τη φωτογραφία του προσώπου της (που θα ανανέωνε κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων της βάσει του κανονισμού της πλατφόρμας), τον κώδικα βιομετρικής ταυτοποίησης, τον αριθμό ψηφιακού πολίτη, φυσικά, καθώς και τα βασικά της ενδιαφέροντα και αγαπημένες ασχολίες, ταινίες, βιβλία και τα συναφή. Στα αγαπημένα συγκροτήματα είχε καταχωρίσει, μεταξύ άλλων πιο σύγχρονων, τους Queen και τους Beatles, συγκροτήματα του περασμένου αιώνα, πράγμα που με εντυπωσίασε και –ίσως– με χαλάρωσε λιγάκι απέναντι της. Μαζί με τις πληροφορίες για την ίδια, εκείνες τις ώρες επιβεβαίωσα και ταυτοποίησα κάποια από τα προφίλ με τα οποια η Λίζα συναλλασσόταν εντός της πλατφόρμας. Ήταν όλα ανεξαιρέτως προφίλ ίδιας ηλικίας και ενδιαφερόντων.

Σήμερα είναι 21 Ιουνίου του 2072 και η Λίζα κλείνει τα τριάντα επτά. Ή μήπως πρέπει να πω «θα έκλεινε»;

Η θέση εργασίας μου δεν έχει αλλάξει από τότε. Το γραφείο μου παραμένει στην ίδια πλευρά του σπιτιού, στην εσοχή του σαλονιού κάτω από το μοναδικό παράθυρο του χώρου. Το φως που μπαίνει από αυτό το παράθυρο είναι και η μοναδική ένδειξη χρόνου στην καθημερινότητά μου. Αυτό, και τα γενέθλια της Λίζας σήμερα. Κάθομαι ακριβώς όπως καθόμουν κι εκείνη την ημέρα, με τις τρεις οθόνες μπροστά μου και τον ουρανό από πάνω τους. Τότε, βέβαια, δεν έβλεπα τον ουρανό.

Απόσπασμα υπό συγγραφή μυθιστορήματος